آن هنگام كه شبِ بیست و یكم ماه رمضان شد و على علیه السلام در آستانه مرگ قرار گرفت، عبّاس علیه السلام را به سینه چسبانْد و فرمود: «فرزندم كه چشم من در قیامت، با تو روشن خواهد شد! فرزندم! هنگامى كه روز عاشورا شد و وارد شریعه شدى، مبادا آب بنوشى، در حالى كه برادرت حسین، تشنه است!».

نیز در «كتاب شعشعة الحسینى» آمده است:

جناب امیرمۆمنان علیه السلام خلوت نمودند. حسنین علیهماالسلام و زینب علیهاالسلام و امّ كلثوم علیهاالسلام را طلب فرمود و دست مبارك بر سر و روىِ ایشان كشید و به شدّت مى‏گریست و ایشان هم مى‏گریستند، به نوعى كه سایر اولاد آن حضرت [كه‏] در بیرون خانه بودند، بى‏اختیار، داخل خانه شدند و مى‏گریستند. پس حضرت امیر المۆمنین علیه السلام گرفت دست امام حسن علیه السلام را و به امانت سپرد فرزندان خود را به آن بزرگوار. پس نظر فرمود به عبّاس علیه السلام. دید گریه او از همه شدیدتر است. پس او را به نزد خود، طلب فرمود و شیون بلندى كرد و مفصّل گریست و آن گاه فرمود: «اى پسرم! اى جانم! از حسین، مراقبت كن، كه او امانت خدا و پیامبر خدا صلى الله علیه و آله و فاطمه علیهاالسلام و امانت من است. تو یاور او باش و خودت را فداى او كن». آن گاه، شیون زد و از گریه و فریاد زیاد، بیهوش شد.

همچنین در «كتاب أسرار الشهادات» آمده است:

گفته شده: زُهَیر، پیش از كشته شدنش، نزد عبد اللّه بن جعفر بن عقیل آمد و به او گفت: برادرم! پرچم را به من بده. عبد اللّه به وى گفت: آیا من در حمل آن، كوتاهى كرده‏ام؟ زهیر گفت: نه؛ [ولى‏] من به آن، نیاز دارم.

راوى گفت: عبد اللّه، پرچم را به زهیر داد و زهیر، آن را گرفت و به صورت‏ ناگهانى، پیش عبّاس بن على علیه السلام آورد و گفت: یا ابن امیر المۆمنین! مى‏خواهم خبرى را برایت بازگو كنم كه حفظش كرده‏ام. عبّاس علیه السلام گفت: بگو كه الآن، وقت بازگویىِ خبر است. عیبى ندارد. بگو، كه تو براى ما، خبر قطعى نقل مى‏كنى. زهیر به وى گفت: اى ابوالفضل! بدان كه پدرت امیر المۆمنین علیه السلام، وقتى تصمیم گرفت با مادرت امّ البنین ازدواج كند، دنبال برادرش عقیل كه نسب‏شناسِ عرب بود فرستاد و فرمود: «برادرم! از تو مى‏خواهم كه برایم زنى را از خانواده‏هاى اصیل و نَسَب‏دار و شجاع، انتخاب كنى تا با او پسرى شجاع بیاورم كه یاور این پسرم - و اشاره به حسین علیه السلام كرد - باشد و او را در سرزمین طفّ كربلا همراهى كند». پدرت، تو را براى این روز، ذخیره كرد. پس تو در دفاع از حرم برادر و برادرانت، كوتاهى نكن.

راوى گفت: عبّاس علیه السلام، تكان خورد و دست به ركابش كشید و آن را كَند و گفت: اى زهیر! در چنین روزى، مرا تشجیع مى‏كنى؟! به خدا سوگند، تو را به گونه‏اى مى‏بینم كه هرگز چنین ندیده بودم.

باید گفت: متأسّفانه، هیچ سخنى از امیر مۆمنان علیه السلام خطاب به عبّاس علیه السلام یا در باره وى، در منابع معتبر، ثبت نشده است.

و نیز در «تذكرة الشهدا» آمده است:

بعضى ذكر كرده‏اند كه عبّاس علیه السلام، در آن حال، عرض كرد كه: مى‏خواهم یك بار دیگر، نظر به صورتت نمایم، و لكن حَرمَله، تیر بر چشم‏هاى من زده است.[4]

گزارش‏هاى بسیار دیگرى نیز در باره ایشان در كتاب‏هایى مانند: معالى السبطین، شعشعة الحسینى، اسرار الشهادات، ناسخ التواریخ، عنوان الكلام، تذكرة الشهدا، سوگ‏نامه آل محمّد صلى الله علیه و آله و المنتخب طریحى آمده است كه در كتب معتبر، وجود ندارد.[5]

آنچه گفتیم برای آن بود که شیفتگان اهل بیت علیهم السلام، بیش از پیش به اخبار و گزارشهایی عنایت داشته باشند که از نظر علمی از ارزش و اعتبار قابل دفاعی برخوردارند و این بر کسی پوشیده نیست که بیان فضایل این خاندان، محتاج تمسک به اخبار و گزارشهای ضعیف و نامعتبر نیست؛ چرا که در منابع معتبر آنقدر اخبار و روایات معتبر در بیان فضایل ایشان وجود دارد که نیازی به روایتهایی نقد پذیر وجود ندارد. مانند این روایت که از امام سجاد علیه السلام فرمود:

« رَحِمَ اللّهُ العَبّاسَ! فَلَقَد آثَرَ وأبلى وفَدى أخاهُ بِنَفسِهِ حَتّى قُطِعَت یَداهُ، فَأَبدَلَهُ اللّهُ عز و جل بِهِما جَناحَینِ یَطیرُ بِهِما مَعَ المَلائِكَةِ فِی الجَنَّةِ، كَما جَعَلَ لِجَعفَرِ بنِ أبی طالِبٍ، وإنَّ لِلعَبّاسِ عِندَ اللّهِ تَبارَكَ وتَعالى مَنزِلَةً یَغبِطُهُ بِها جَمیعُ الشُّهَداءِ یَومَ القِیامَةِ»[6]

خداوند، عبّاس را رحمت كند! بى هیچ تردیدى، ایثار كرد و آزمایش [نیكویى‏] شد و خود را فداىِ برادرش كرد تا آن كه دستانش قطع شد و خداوند عز و جل به جاى آنها، دو بال برایش قرار داد كه با آنها، همراه فرشتگان در بهشت، پرواز مى‏كند، همان گونه كه براى جعفر بن ابى طالب، قرار داد.

سپس فرمود: عبّاس علیه السلام، نزد خداوند تبارك و تعالى منزلتى دارد كه همه شهیدان در روز قیامت، به آن، رَشك مى‏برند.

پی نوشت:

1.       بحار الانوار، ج‏45، ص 42.

2.       إعلام الورى، ج 1، ص 395.

3.       المزار الكبیر، ص 489.

4.       خود نویسنده کتاب، ملّا حبیب كاشى در ذیل این مطلب، آن را این گونه رد مى‏كند: «بسیار ضعیف است و در كتب مشهوره، مذكور نیست.»

5.       دانش نامه امام حسین علیه السلام ، ج7 ص 84-86.

6.       أمالی صدوق (ره)، ص 547 ح 731.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: